Van Vancouver Island naar Whistler

Zondag 20juli

De nacht van zaterdag op zondag is koud. We moeten het dikke dekbed uit de kast halen, maar als we wakker worden, schijnt de zon. Ik ga eerst een rondje rond het meer lopen en Ilona richt de camper verder in.
Na het douchen en eten, facetimen we nog even met Veerle en Koen. Koen is vanochtend geland op Schiphol en via Den Haag weer naar huis gereden. In Hoogerheide is het 9 uur en Koen heeft een jetlag.
Om een uur of elf verlaten we de camping en rijden weer naar Victoria. We parkeren op dezelfde parkeerplaats als gisteren, alleen kopen we nu twee tickets. We wandelen nog richting Fisherman's Wharf en om half twee melden we ons bij Springtide, om met een Zodiac de Grote Oceaan op te gaan, op zoek naar Orka's. Eerst zien we een heleboel zeeleeuwen lui op een rots liggen, maar na een uurtje varen, weten we niet waar we kijken moeten. Een groep van wel dertig killer whales zwemt vlak bij de boot. Hun vinnen komen hoog uit het water. We volgen de orka's en na ongeveer een uur beginnen ze opeens om de beurt boven het water uit te springen. Heel spectaculair. We maken mooie foto's en een filmpje. Even plotseling als ze begonnen met springen houden ze er ook weer mee op. We verlaten de groep en gaan echt in een noodgang over het water, om nog voordat we terug moeten zijn in de haven, een bald eagle te spotten. We hebben pech, ze zijn er niet.
Terug in de haven zijn we meer dan drie uur op zee geweest en dat voel je aan je gezicht.
We halen de camper weer op, (geen bekeuring deze keer) en gaan op weg richting Nanaimo. Onderweg doen we nog wat boodschappen en kopen een flesje wijn en een paar blikjes bier bij de liquor store. In Canada koop je alleen drank in een speciale winkel.
Als we bij de liquor store weg willen rijden, wil de camper niet van de handrem af en gaat niet voor of achteruit. Dus de hulplijn van Canadream gebeld. Een aardige juffrouw regelt voor ons iemand van de Ford Assistance. Maar die moet van ver komen, dus moeten we geduld hebben. We besluiten eerst maar te eten, want het is inmiddels al een uur of acht. Als we klaar zijn met eten, is er nog steeds niemand, maar dan komt er iemand uit de pub naast het parkeerterrein, die verstand heeft van auto's. Hij luistert naar wat er aan de hand is, kruipt onder de camper, trekt de draad van de handrem los en klaar is Kees, de camper rijdt weer. Nog geen vijf minuten later komt er een enorme takelwagen het parkeerterrein oprijden. Ik voel me best een beetje lullig als ik hem vertel dat er eigenlijk niets meer aan de hand is. Maar hij reageert heel nuchter en zegt dat hij ons naar een Ford dealer brengt in Duncan. Morgen moeten we eerst even naar de handrem laten kijken, want als we de bergen in gaan, is het wel zo handig dat hij het doet.
Hij brengt ons netjes naar het parkeerterrein van een hele mooie Ford garage. We zetten de camper weg en slapen op het parkeerterrein, en wachten op de monteur.

Maandag 21 juli.
Als we wakker worden, komen net de eerste mensen naar de garage. Om acht uur gaat de garage open. Het is een Ford Flagship Store. Een vriendelijke mevrouw vertelt ons dat het druk is en we nog een tijdje moeten wachten, maar als ze hoort dat we op weg zijn naar Tofino, belooft ze dat we zo snel mogelijk geholpen worden. Ze vertelt dolenthousiast hoe mooi het daar is. Om tien uur is de camper gerepareerd en gaan we op weg naar Tofino. We steken Vancouver Island in de breedte over en dat blijkt redelijk lastig te zijn. Vanaf Nanaimo is de weg geen meter vlak maar ook geen meter recht, bovendien nogal smal. Het is een prachtige weg, maar harder dan 60 kun je niet rijden. We doen bijna drie uur over 120 km. Als we de bergen uitkomen schijnt de zon, we gaan naar Ucluelet en boeken een plekje op de camping. We willen een plek met stroom, zodat we alles weer op kunnen laden, maar het plek is nogal moeilijk te bereiken. Een vriendelijke buurman zet de camper op zijn plaats. Al vroeg maken we een kampvuur en als het vuur lekker smeult, bbq-en we een zalmpje. 's Avonds zijn er verschillende kampvuren.

Dinsdag 22 juli.
Na het ontbijt parkeren we de camper op het parkeerterrein van het Community Centre van Uecluet. Er staat een wandeling op het programma: The Wild Pacific Trail. Het is een mooie wandeling langs de kust door een bos met hele hoge cederbomen. Sommige hebben wel een omtrek van 4 meter en zijn van binnen helemaal hol. Er zijn hele mooie lookouts en op veel plaatsen staan bankjes. Alle banken zijn geschonken door mensen uit de buurt, je kunt steeds lezen door wie en waarom ze dat gedaan hebben. De wandeling duurt een uurtje of drie.
Terug op de parkeerplaats zien we een jong hertje bij de camper.
Als we Uecluet uitrijden, schijnt de zon. We stoppen bij het Visitor Centre en boeken een berentour en een plekje op Green Point Campground, in het Pacific Rim Nat. Parc. Het is een camping zonder stroom, zonder douches, midden in het regenwoud. Overal staan ijzeren kasten met een stevig slot, waarin kampeerders met tenten hun eten moeten bewaren. Ook alle afvalbakken zijn stevig afgesloten. Er staan ook borden waarop vermeld staat dat je geen etensresten enz buiten de camper mag bewaren. Dit in verband met beren, wolven en wilde katten. Ieder plek is een grote inham in het bos. Aan de takken hangen lange slierten mos. Als je de camping afloopt, kom je op een enorm lang en breed strand. De Oceaan heeft hoge golven en er wordt gesurfd. Tegen het bos liggen heel veel aangespoelde bomen. We liggen nog even het in het zonnetje en gaan daarna terug naar ons plek. In het bos is het al een beetje donker. Ieder plek heeft een stookplek en wij steken onze "kachel" ook aan. Als snel hebben we een stevig kampvuur, waarop we kunnen bbq-en. Overal op de camping zijn nu de kampvuren aan. Verder is het echt pikkedonker. Het is een hele speciale plek.

Woensdag 23 juli.
Als we wakker worden regent het, we staan dus niet voor niets in het regenwoud.
Kees gaat eerst een rondje hardlopen over het strand, daarna maken we ons op voor een aantal natte wandelingen. Als we Green Point verlaten valt de regen met bakken uit de hemel, we rijden naar het Kwisitis Visitor Centre. Daar hebben ze een mooie tentoonstelling over de volkeren die hier duizenden jaren hebben geleefd. Als we weer buiten komen is het droog. We wandelen de Nuncha Nulth Trail, een boardwalk wandeling door het regenwoud. De wandeling eindigt op een groot strand dat ook weer bezaaid ligt met wrakhout. Elke baai hier heeft de naam van een schip dat hier op de kust gevaren is. Na de wandeling drinken we weer zo een sloot koffie in het restaurant. Kleine koffie kennen ze hier niet en veel mensen lopen met een kartonnen beker koffie over straat.
Het is dan nog maar 30 km naar Tofino en daar gaan we vanavond bearwatching. We parkeren de camper bij de school en kijken eerst rond in het dorp. Als we een supermarkt zien doen we eerst nog even boodschappen, daarna wandelen we naar Remote Passages. We blijken op de boot te zitten met alleen maar Belgen en Nederlanders en krijgen weer van die heerlijk warme pakken aan. De schipper is duidelijk een indiaan hij brengt ons naar allerlei strandjes en zien twee beren. We kunnen ze de hele tijd goed zien. De eerste is een jonge beer van een jaar of drie de tweede is ongeveer acht. Ze scharrelen want rond en halen schelpen onder de stenen vandaan. Als je ze zo bezig ziet, zien ze er helemaal niet gevaarlijk uit. De natuur die we zien is prachtig en indrukwekkend. Allerlei eilanden, maar ook fish farms, een soort drijvende boerderijen waar vis wordt gekweekt. Op de weg terug zien we nog zeehonden, arenden, otters en de schipper vertelt verhalen over zijn overgrootvader. Bij veel dierennamen vertelt hij ook hoe zijn volk het dier noemt en op welke dieren zijn volk wel jaagt en op welke niet.
Om negen uur zijn we weer in de haven en na een kopje thee lopen we terug naar de camper. We rijden al een stukje terug richting Nanaimo, om daar de pont te nemen naar Horse-shoe Bay.

Donderdag 24 juli.
We zijn al om acht uur op pad, want we moeten Vancouver Island in de breedte oversteken en dat is in kilometers niet zo veel, maar wel in tijd. Je kunt maar zelden harder dan 50 km per uur. Als we in Port Alberni tanken, komt er een mevrouw naar ons toe, ze begint van alles te zeggen. Wij denken eerst dat ze ons iets wil verkopen of mee wil rijden, maar al snel is het duidelijk dat ze boos is. Wij zouden afgelopen maandag haar afgesneden hebben met de camper. Wij weten echt nergens iets van en moeten vast wel heel dom gekeken hebben, want ze houdt er vanzelf mee op en loopt boos weg.
Bij de Ferry moeten we een uurtje wachten, maar er is internet en dus kunnen we weer naar NOS.nl, zodat we weer een beetje op hoogte zijn van het nieuws. Niet dat het nieuws zo vrolijk is, maar het houdt je toch bezig.
Na bijna twee uur rijden we de ferry weer af en gaan richting Whistler. Als we bijna in het dorp zijn zien we een bordje van Whistler RV and Campground. We rijden de steile weg op en krijgen een prachtig plek aan de rand van de camping. We kijken zo over het dal naar de besneeuwde bergtoppen aan de overkant. In het zonnetje is het lekker, maar pas als de wind gaat liggen wordt het aangenaam. Volgens de weerberichten wordt het vanaf nu alleen maar warmer.
Als we na het eten buiten koffie drinken bij het kampvuur, zien we beneden ons een beer rondscharrelen. Volgens de buurman zitten er echt veel beren hier in de buurt. Als je maar geen voedsel buiten laat liggen is er niks aan de hand. We douchen toch maar in de camper en gaan in het donker niet naar buiten.
Hebben we gisteren veel geld betaald om de beren te zien .....lopen ze hier gewoon over de camping.

Vrijdag 25 juli
We rijden alweer een week in de camper rond. Ik moet zeggen het went wel, maar het blijft een groot ding. We moeten hoog nodig wassen en blijven de ochtend op de camping. De tanks moeten geleegd en gevuld worden en dat kan nu gewoon op de plaats waar we staan. Als we klaar zijn nemen we de shuttle-bus naar Whistler. Het is een echt wintersportdorp zoals er in de de Alpen zoveel zijn. We wandelen de hele middag rond, er zijn nog wat dingen te zien van de Olympische Spelen. Dit weekend wordt ook de Canada Ironman gehouden. Het is al erg druk, omdat er al heel veel deelnemers zijn. Op de berghelling het dorp in is het ook erg druk, er is namelijk een down hill parcours voor mountainbikers. Ze gaan met de skilift omhoog en met de fiets ervan af. Op een gegeven moment loopt er een beer over het parcours. De bikers rijden gewoon door en de beer doet ook alsof hij daar thuis hoort. Als de bus ons weer heeft afgezet bij de camper, drinken we een wijntje steken het kampvuur aan en gaan eten. We stippelen de route voor morgen uit.