Terug in Vancouver

Vrijdag 8 augustus.

En ook vandaag is het heerlijk weer als we wakker worden. Eerst wordt er weer hardgelopen, daarna douchen en ontbijten. Tijdens het ontbijt facetimen we met Veerle. Als we vertellen dat we in Enderby zijn, zegt ze dat ze daar ook geweest is met Thamara. Hier hebben ze bij Desiree gelogeerd. Wel heel toevallig! We hebben vandaag tijd genoeg, dus kunnen we lekker rustig aan doen. Pas om half elf gaan we op weg naar Kelowna, een grote stad aan het Okanagan meer.
Het is niet heel ver, maar het is zo druk dat we er toch lang over doen. Als we de brug over het meer overgereden zijn, wordt het verkeer rustiger en zijn er minder stoplichten.
We hebben in de gids een mooie camping gevonden aan een meer net onder het grote Okanagan meer. Maar we zien geen enkel bord en komen door een andere plaats. Je ziet alleen maar fruitbomen en druiven. Deze streek is bekend om zijn fruit en wijn. Als de wijn niet zo duur zou zijn in Canada, zaten we hier goed.
De natuur wordt steeds droger en geler en uiteindelijk zien we het Visitor Centre van Oliver. Daar worden we geholpen door Een aardige mevrouw, die voor ons een aantal campings belt. Op een ervan is nog plaats voor ons en we rijden er naar toe.
We zitten nu vlak bij de Amerikaanse grens en bij het plaatsje verderop Osoyoos, begint de woestijn. Het is ook te merken aan de lucht, die is droog en warm. Pas rond een uur of vijf gaan we aan het meer in het zonnetje zitten. Het blijft lekker warm, zelfs de wind is warm. We genieten nog tot laat van een prachtige zomeravond.

Zaterdag 9 augustus

Vandaag hoeven we niet te rijden, nou ja, we moeten de camper 25 meter verder rijden. We kunnen niet op hetzelfde plek blijven staan, maar moeten twee plaatsen verder, mooi aan de rand van het meer.
Eerst ga ik weer een rondje hardlopen en als ik de camping afloop, zie ik een andere loper. Na een tijdje heb ik hem ingehaald. Hij weet een rondje en heet Nol en woont in Vancouver. We kletsen wat onderweg en als we zo'n km of 8 gelopen hebben, zie ik nog nergens de camping. Dus vraag ik hoelang zijn 'looprondje' duurt. Een km of 13 zegt hij. Nou heb ik al een tijdje of gewandeld, of niets gedaan of zo maar een km of 8 gelopen, dus schrik ik wel een beetje. Het is bloedheet en droog...
Maar gelukkig na een uurtje zien we Oliver weer. Nol slaat af en ik moet nog een stukje. Dat gaat moeizaam. Na het douchen heb ik vooral dorst en honger.
De rest van de dag hoeven we gewoon helemaal niks. We lezen een boek, bellen met Nederland. We hebben vandaag ontdekt dat als je beltegoed koopt bij Ringcredible, je voor 2 cent per minuut maar Nederland kunt bellen. Nou ja, beter laat dan nooit.
Pas tegen een uur of vier schijnt de zon niet meer zo fel, dat we aan het meer kunnen liggen. Totdat hij ondergaat zitten of liggen we aan het meer.
Heerlijk zo'n dag lekker niksen. We zijn trouwens niet de enigen die dat denken.
Het is gezellig druk.

Zondag 10 augustus.

Het begint een afgezaagd verhaal te worden, maar het is alweer mooi weer als we wakker worden. Als we de camping afrijden is het al dik 25 gr. We zitten aan het randje van de woestijn. Voor we richting Vancouver rijden, willen we naar het Cultural Centre van de Okanagan Indianen. Daar is een desert walk van drie km, met uitleg over de cultuur van deze mensen.
Bij binnenkomst van het gebouw worden we verwelkomd door wat wij denken, een echte indiaan. ( lang haar, donker uiterlijk enz) . Maar als hij vraagt waar we vandaan komen, zegt hij dat zijn moeder ook uit Nederland komt. Het is een boeiende uiteenzetting over de manier van leven van deze stam. Hun verhalen lijken heel erg veel op de verhalen van de Aboriginals in Australië. Er komen alleen andere dieren in voor. Maar bij allebei gaat het over hoe te overleven in de natuur en wat goed is en wat slecht. Die twee uren in het centrum zijn goed besteed.
Daarna rijden we door. Voor we de woestijn weer uitrijden zien we nog het 'Spotted Lake' waarover we over gehoord hadden in het centrum. Het was een ' Medicine Lake' met geneeskundige krachten.
We rijden langs een rustige weg richting Hope. Onderweg komen we door de ghosttown Hedly. Hier is tot 1955 voor meer dan 50.000.000 dollar goud uit de bergen gehaald. Nu wonen er nog maar een paar mensen. We zien een autootje uit het begin van de vorige eeuw, bij een huis met alleen maar rommel. Als we blijven kijken worden we binnen geroepen door een overjaarse hippie, met een glazen oog. We komen in een kamertje met allerlei torens gemaakt van oud ijzer en gespoten in fosforescerende kleuren. Plotseling doet hij ook nog de deur dicht. Binnen is het hartstikke donker met wat blacklights. Het ziet er allemaal heel mooi uit. Wij zeggen in ieder geval dat we het mooi vinden en de man bedankt ons wel 5 keer omdat we wilden kijken. We wandelen even door het dorpje en ontdekken nog een winkeltje dat er al minstens honderd jaar hetzelfde uitziet.
Daarna rijden we weer verder langs een hele mooie, maar vermoeiende weg door de bergen. Als we in Hope zijn, zien we meteen een camping. Hope is het dorp waar de eerste Rambo film is opgenomen. Dus morgen doen we eerst de Rambo tour, een wandeling langs plaatsen, die belangrijk waren in die film. Dat is dertig jaar geleden, dus maar kijken wat S. Stalone er van heeft overgelaten. Die avond maken we een laatste kampvuurtje aan de rivier.


Maandag 11 augustus.

Nadat ik vanochtend een rondje door Hope had hardgelopen, dacht ik al dat die Rambo Tour niet lang ging duren. Ik moest bijna twee rondjes om het dorp maken om aan 8 km te komen. Ilona had er ook niet zoveel zin in en had nog iets gevonden op de weg naar Vancouver, nl. Harrison Hot Springs. We besluiten daar naar toe te gaan, maar eerst nog even contact met Veerle en Koen. Daarna rijden we via een mooie route naar Harrison. Het heeft zelfs een strandje. Ilona ligt een paar uurtjes in de zon, terwijl ik mijn boek uit probeer te lezen.
Als we een paar uurtjes in het zonnetje hebben gezeten rijden we weer verder. We moeten nog een camping zien te vinden in de wirwar van High Ways in Vancouver, want morgen moeten we de camper weer inleveren.
Gelukkig vinden we redelijk op tijd een camping. Het is wel bloedheet als we uitstappen. Aan het meer was er een windje en de camper heeft airco, dus dat is even wennen. Het hout voor het kampvuur laten we op de camping en het eten is bijna op. Door de hoge temperaturen van de afgelopen weken plus het feit dat er geen regen is gevallen, is het gevaar voor bosbranden te groot en is er dus een fire-ban in heel British Columbia. Dus maken we de zalm maar in de oven klaar in plaats van op de BBQ. Vanavond nog even de duffels inpakken en morgen op tijd de camper inleveren. Daarna weer terug naar Urban Hideaway Guesthouse, nog een nachtje in Vancouver en dan richting New York.